Παρά να μου μιλάς…

Γενικά εν μετανίωνω πολλα εύκολα για τα πράματα που κάμνω. Ως επι το πλείστον μετανίωνω για τα πράματα που εν κάμνω στην ζωή μου. Εψές, έκαμα κάτι το οποίο νίωθω ότι εν άξιζε να κάμω. Εν μια κατηγορία πράξεων που, εν μετανίωνεις που τις έκαμες. Απλά άμα το σκεφτείς μετά, καταλαβαίνεις ότι στο τέλος της ημέρας εν επρόσφερε κάτι, ούτε σε εσένα αλλα ούτε τζιαι στην άλλη πλευρά.

Όπως τις πλείστες Κυριακές, εψές είμασταν στο γνωστό μπαράκι με τους υπόλοιπους, τζιαι επίνναμε. Σε κάποια φάση έκατσε δίπλα μου μια τύπισσα η οποία, απο ότι εκατάλαβα, πρέπει να ήταν γνωστή με τους υπόλοιπους. Όπως τζιαι να έσιη, εγω πρώτη φορά την εθωρούσα, η ίδια ένιωθε διάσημη ανάμεσα μας. Γενικά στον κόσμο που ζούμε, το στάτους σου ανεβαίνει ανάλογα με τον κόσμο που έσιης γυρώ σου.


Σε γενικές γραμμές προσπαθώ να είμαι όσο ποιό φιλικός γίνεται με τα πλάσματα που εν γυρώ μου. Για να είμαι ειλικρινής εν θυμούμαι την τελευταία φορά που έθιξα σοβαρά κάποιον με τες κουβέντες μου. Ομολογώ ότι κάποιες φορές γίνουμαι ειρωνικός τζιαι σαρκαστικός, αλλα ευθέως αποφεύγω να επιβάλλουμαι μιας συζήτησης θίγωντας κάποιες ανασφάλιες ή αδυναμίες του συνομιλητή μου.

Σε ανύποπτο χρόνο, έκαμα χρήση της λέξης «ενοχλά». Για μένα πράμα εντελώς φυσιολογικό. Μια καθημερινή λέξη της καθομιλουμένης Κυπριακής, αν και γραμματικά λάθος αν λάβουμε υπόψην το συντακτικό της 5ης δημοτικού. Η κοπελλία, ένιωσε ότι εδιέπραξα θανάσιμο αμάρτημα τζιαι ότι επειδή είμαι Έλληνας, τζιαι στο σχολείο εμάθθενα Ελληνικά, με την Ελληνική σύνταξη τζιαι γραμματική, πρέπει να χρησιμοποιώ τις λέξεις όπως ακριβώς γράφονται στην Ελληνική, τζιαι όι όπως τες ελάλεν ο παππούς μου τζιαι η γιαγία μου ή έστω ο τζίρης μου πάνω στες σκαλοσίες. Εφρόντισε να μου ξεκαθαρίσει, ότι δεν υφήστατε Κυπριακή γλώσσα, άρα δεν υφήστατε Κυπριακή γραμματική, άρα η ντοπολαλία τζιαι η διάλεκτος, εν απλά μιάσματα της σωστής Ελληνικής, τζιαι εμείς δεν πρέπει να τις χρησιμοποιούμε τζιαι να προσβάλλουμε τον συνομιλητή μας.

Όντως η λέξη εν «ενοχλεί» τζιαι όι «ενοχλά». Φυσικά εν όπως το δεί τζιαι όπως το πάρει ο καθένας. Απλά εγώ έμαθα να ακούω το νόημα τζιαι όι ακριβώς τες λέξεις.  Κατ’ επέκταση έμαθα να γράφω όπως μιλώ, τζιαι να εκφράζουμαι όπως σκέφτουμαι, τζιαί όι όπως μου εμαθθέναν στο σχολείο. Κυπριακά δηλαδή. Το θέμα έννεν η λέξη όμως.

Η κυρία, που ίσιεν κάποια χρόνια παραπάνω μου εμένα, έστω τζιαι αν της εσυμπεριφέρτηκα εντελώς φιλικά τζιαι με το χαμόγελο στα χείλη, αποφάσισε να μου επιτεθεί λεκτικά. Νομίζω εθεώρησε την ευγένεια μου ως αδυναμία, τζιαι αποφάσισε να με θίξει για να νίωσει ακόμα ποιό ιδιαίτερη ανάμεσα στο πλήθος. Έτσι, μια εντελώς φιλική, ήρεμη τζιαι ασύμαντη κουβέντα, εξελίχτηκε σε ένα μονόλογο εναντίον μου στον οποίο η κοπελλία ανέλυσε μου ούλλο μου τον χαρακτήρα, την ζωή που έζησα τζιαι την ζωή που εννα ζήσω. Σκέφτου..που μία λέξη. Ούτε η Άντζι Λουπέσκου εν κάμνει έτσι αναλύσεις.

Ανάμεσα σε άλλα, είπε μου ότι αποκλείεται να δημοσιεύκε καμία εφημερίδα άρθρα δικά μου, αφου εν ξέρω να μιλώ άρα εν ξέρω να γράφω. Επίσης, οι εφημερίδες δημοσιεύκουν άρθρα μόνο στην Αθηναική διάλεκτο (Ελληνική γλώσσα για τζίνη) τζιαι αν εθκιαβάζαν τα δικά μου γραφόμενα στην Κυπριακή, απλά θα τα εσίηζαν. Εκτός τούτου, είπε μου ότι θα φροντίσει η ίδια, να μην ξαναδημοσιευτεί τίποτε δικό μου, επειδή έσιη τα κονέ (που λέμε), με ένα τηλεφώνημα της.

Εδιερωτήθηκε επίσης, ύνταλως τα εκατάφερα να πίασω τζιαι μάστερ με καλό βαθμό, αφου εν σίουρη ότι τα Αγγλικά μου εν το ίδιο χάλια με τα Ελληνικά μου. Όταν δε της είπα ότι είχα 19 στα Νέα Ελληνικά τζιαι ότι ο καθηγητής μου τωρά εν αρχισυντάκτης σε γνωστή εφημερίδα, αποκάλεσε με ψεύτη. Στο τέλος εφρόντησε να με συμβουλέψει να μεν αποπειραθώ να κάμω δοκτοράτο (το οποίο τζίνη έσιη) επειδή οι καθηγητές εννα φυρτούν που τα γέλια μόλις με ακούσουν να μιλώ. Θεωρεί επίσης ότι τα χαρκία που απόκτησα, τόσα χρόνια που εσπούδαζα, κάμνουν μόνο για κολόχαρτα επειδή εν για τα κομπιούτερ (ξέρετε τζίνα τα άσπρα κουθκία του διαβόλου με το 666). Αν ήταν στην νομική, όπως εν τα δικά της τότε ίσως να είχαν κάποια αξία.

Με λλία λόγια, η κοπέλλα έκαμε με πόξιλλικκι, επειδή εχρησιμοποιήσα την λάθος λέξη, σε μία πρόταση που απευθηνόταν σε τζίνη. Η γιαγία μου, σίουρα θα της ελάλεν «Πελλός που σε αρώτησε κοκόνα μου» τζιαι να της γυρίσει κόξα. Εγώ όμως, έκατσα τζιαμέ, άκουσα την, τζιαι με απίστευτη ηρεμία εδοκίμαζα να της μεταδώσω ότι εν υπερβολική τζιαι ότι παραφέρεται. Που εκαταλήξαμε; Πούποτε.

Σε κάποια φάση, εβαρέθηκα να την ακούω. Έπιασα το ποτηρούι μου τζιαι επία αλλού. Η κυρία έμεινε με ένα χαμόγελο νικήτη να με θωρεί. Τάχατες, πως έφια με την ουρά στα σκέλια επειδή εκατάλαβα πόσο μηδαμινή τζιαι ανούσια εν η φύση μου μπροστά στην υπέρλαμπρη σοφία της.

Για να είμαι ειλικρινής επειράχτηκα. Αν τζιαι εν το παθαίνω συχνά, η συγκεκριμένη επέτυχε το. Επείραξε με το γεγονός ότι κάποιοι ανθρώποι, όσο σωστά τζιαι ωραία τζιαι αν τους συμπεριφερτείς πάλε οι ανασφάλειες τους τζιαι τα κόμπλεξ τους αναγκάζουν τους να θέλουν να σου επιβληθούν για να νίωσουν καλύτερα.

Η μαλακία μου εμένα; Ενώ έξερα ότι ούλλη η κατάσταση εν θα εκατέληγε πούποτε τζιαι ενώ είμουν σίουρος ότι εν θα μου επρόσφερε τίποτε το να την πείσω για το ποιός πραγματικά είμαι, έκατσα τζιαι ανέκτηκα την για τουλάχιστον μισή ώρα.

Όντως ίσιεν δίκαιο σε κάτι. Ότι ενω της είπα ότι εν με ενδιαφέρει τι νομίζει τζίνη για μένα, έμεινα τζιαμέ τζιαι επροσπάθουν να συζητήσω. Την μισή ώρα που εσπατάλησα μαζί της (την οποία εν θα πίασω ποττέ πίσω) εμπορούσα να κάτσω να μάθω τον παπαγάλο της μάνας μου Κινέζικα ή έστω να βράσω 3 αυκά σφικτά για το Πάσχα.

Βασικά ναι..εν ένα που τα πράματα που εμπορούσα να το κάμω αλλίως, αλλα ενώ έξερα την κατάληξη επέμεινα να το κάμω έτσι. Εν επειδή ακόμα νομίζω ότι έσιη πλάσματα που μπορούν να σε ακούσουν τζιαι να σου απαντήσουν χωρίς να νίωθουν ότι απειλούνται. Εννα προσπαθήσω, ποττέ ξανά..