Το νού σου Κύριε οδηγέ.

Χαμηλά φώτα. Αυτοσχέδια πίστα, με το τραπεζάκι της σαλοτραπεζαρίας στην γωνία του δωματίου, να μην εμποδίζει.

Καρέκλες γύρω. Κορίτσια με πρασινο-κόκκινες καρό φούστες, ζιβάγκο μπλούζες και κοντό, καρέ μαλλί.

Αγόρια, με πλατία τζίν, πουκάμισα χωρίς κολάρο και παράξενες φράντζες. Dr Martins και L.A. Gear. Στο τραπέζι το μπόλ με τα τσίπς, δίπλα απο την κρέμα με τα σαβουαγίαρ και το τζέλλυ Μον-Αμί.

Μια μαγευτικά κίτς εποχή.

Οι πρώτοι μας έρωτες..

Η ηχογραφημένη απο το ράδιο, κασέτα με τον Dr Alban και τους 2 Unlimited, μπαίνει στην αυτοσχέδια θήκη της.

Λίγο πρίν τις 12. Κάποιος πατά το Play.

Η ευκαιρία που περίμενα όλη την εβδομάδα στο σχολείο.

Με τα πόδια κομμένα, το στομάχι μου άνω-κάτω και την καρδία μου να χτυπάει σαν τύμπανο, πλησίασα με δήθεν τσαμπουκά.

Τα χέρια στις τσέπες. “Έλενα..θέλεις να χορέψουμε;”

Όλο το βράδυ χαμογελούσα στο μαξιλάρι μου.

Στο φόντο έπαιζε…