Ερασιτέχνες Κηπουροί

Σίγουρα θα επροσέξετε ότι στην οδό Διαγόρου στη Λευκωσία (το δρόμο δεξιά πριν το παλιό ΓΣΠ) κάμνουν έργα. Εν γίνεται να μεν το επροσέξετε, στην Κύπρο τα έργα διαρκούν όσο χρόνο χρειάζεται για να το προσέξουν ούλλοι τζιαι για να σπάσουν τα νεύρα ούλλων.

Όπως τζιαι να έσιει, η τακτική τζιαι η διάρκεια των δημοσίων έργων στην Κύπρο εν μια άλλη ιστορία. Τζείνο που με επροβλημάτισε, εκτός που τα καντζέλια μες την μέση του δρόμου για να κόφκουν την κίνηση, εν το ότι εκατακόψαν τα δέντρα μπροστά που τα γραφεία.

Εν μπορώ να είμαι σίουρος αν τα δέντρα τζείνα ήταν τζειαμέ πριν τα κτήρια, είμαι σίουρος όμως ότι εν τζειαμέ πάρα πολλά χρόνια. Εγώ προσωπικά εν θυμούμαι τη Διαγόρου χωρίς τζείνα τα δέντρα.

Τζίνοι που τα «εκλαδέψαν» δεν αφήκαν κλωνί πάνω. Όπου είσιεν πράσινο πας τα δέντρα εκόψαν το. Αφήκαν τους κορμούς, όπως τα παλλούτζια πας το πεζοδρόμιο. Με ποιαν λογική ακόμα εν εκατάλαβα, τα δέντρα έχουν πολλές χρήσεις και χρησιμότητες, τα παλλούτζια μόνο μία. Εν ξέρω αν υπονοεί κάτι ή αν έσιει τους λόγους της η Δήμαρχός μας, αλλά θεωρώ ότι η κίνηση τούτη ήταν αχρείαστη.

Ζούμε σε μία πόλη, που σε λίο θα θωρούμε πράσινο μόνο μες τα λασάνια της στετές μας τζιαι στο σωματείο της Ομόνοιας. Αντί να κόφκουμε τζιαι να σακκατέυκουμε τα δέντρα, πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να τα προστατεύκουμε τζιαι να τα διατηρούμε. Φυσικά εν θα κάτσω να εξηγήσω, γιατί χρειάζονται τα δέντρα, αλλά πέραν των ευεργετικών τους ιδιοτήτων όσον αφορά στον καθαρισμό του αέρα, τα δέντρα ομορφηνίσκουν το περιβάλλον τζιαι σπάζουν το μουντό γκρίζο του μπετόν της Λευκωσίας.

Ξέρω ότι μπορεί να μου έβρουν πολλές δικαιολογίες, γιατί τα δέντρα έπρεπε να κοπούν. Ίσως να εξημαρίζαν τα πεζοδρόμια (ξέρω ότι εκάμναν ένα καρπό που ξημαρίζει άσιημα), μπορεί να εκόφκαν τη θέα στα γραφεία (ποιαν θέα όμως, τα γραφεία απέναντι;) ίσως ακόμα να τα εκόψαν για να ξαναπολήσουν. Εν ούλλες όμως πολλά μικρές δικαιολογίες στο έγκλημα του να καταστρέφεις τη φύση για να ευκολύνεις καθημερινές ανάγκες. Στο κάτω, κάτω εν κρίμα. Πόσα χρόνια θέλει ένα δέντρο να μεγαλώσει τζιαι να γίνει ως τζεί πάνω;

Τωρά εννά μου πείτε, κάθεσαι τζιαι αγχώννεσαι για πέντε, δέκα δέντρα που εκόψαν, δαμέ γίνουνται τόσα τζιαι τόσα. Εννά με θυμηθούν πολλοί όμως ακόμα λλίο τζιαιρό που εννά σφίξουν οι πυράες τζιαι εν θα έσιει ένα δεντρό να κάτσουμε που κάτω να γλιτώσουμε που το λάλλαρο.