20
Aug 13

Αποστείρωση

Ήθελα πάντα να επισκεφτώ τις Σκανδιναβικές χώρες. Άκουα για την απίστευτη τους ομορφιά, για την τάξη και πειθαρχία που επικρατεί παντού τζαι για τους ψηλούς βαθμούς ευτυχίας τζαι ικανοποίησης ζωής που έχουν οι άνθρωποι τζειμέσα. Έτσι λοιπόν την περασμένη εβδομάδα είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ την Δανία, για να παρευρεθώ σε ένα συνέδριο τεχνολογίας.

Η Δανία είναι όντως μια πανέμορφη χώρα. Πολλή πράσινο, πολλή νερό τζαι μινιμάλ αρχιτεκτονική που δίννει ανεπαίσθητα με το περιβάλλον. Σάννα τζαι τα κτήρια φυτρώνουν τζαι τζείνα μαζί με τα δεντρά.

Όπως τα επερίμενα, τα πάντα ήταν σε τάξη. Επικρατεί μια πειθαρχία σε σχεδόν ούλλους τους τομείς. Δεν είδα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ούτε καν πεταμένα ποδήλατα όπως την Ολλανδία.

Περπατάς στον δρόμο, τζαι είναι πεντακάθαρα. Ακόμα τζαι στο κέντρο της Κοπεγχάγης, δυσκολεύκεσε να δεις ποτσίαρο πεταμένο χαμέ. Τόσες μέρες μπορεί να είδα τέσσερεις άστεγους, εν ξέρω αν τους χώννουν ή αν δεν υπάρχουν, αλλά για μια τόσο μεγάλη πόλη εν σχετικά πολλά λλίοι.

Ομολογώ ότι εχάλασε με το γεγονός ότι τα πάντα είναι ακριβά. Κάποια πράματα είναι τα ίδια σε τιμές Κύπρου προ κρίσης τζαι κάποια είναι γελοιωδώς ακριβά. Όπως για παράδειγμα τα αναψυκτικά που στοιχίζουν περίπου ενάμιση ευρώ ή το φαγητό που στοιχίζει πάνω, κάτω είκοσι ευρώ σε ένα φτηνό εστιατόριο.

Όσον τζαι αν η χώρα όμως, πρεσβεύει όσα φωνάζουμε ότι πρέπει να γίνουν στην Κύπρο τόσα χρόνια, άφηκε μου μια ανάλατη γεύση, μια μονοτονία. Σάννα τζαι τρώεις παγωτό (που το παγωτό εν πολλά ωραίο γενικά) αλλά γεύση που εν σου αρέσκει.

Εκτός του ότι το φαγητό ήταν λίαν επιεικώς απαράδεκτο, νομίζω ότι τούτη η αποστείρωση τζαι η αυστηρή πειθαρχία, ξεβάφει που την κοινωνία πάνω στους ανθρώπους. Επρόσεξα το ίδιο πράμα τζαι στην Ολλανδία, όχι στον βαθμό που το είδα στην Δανία όμως.

Οι Δανοί, εν νάκκο κρυόκωλοι. Θωρώ τους μες το δρόμο τζαι νομίζω ότι θωρώ κούκλες που τες βιτρίνες των καταστημάτων, ζωντανές να περπατούν. Οι Κυπραίοι που την άλλη, εν δύσκολα πλάσματα, αλλά στις συνδιαλέξεις τους με ξένους, προσπαθούν με κάθε τρόπο να νεκατωθούν στην δουλειά του ξένου, να του δείξουν, να τον βοηθήσουν. Κάποτε γίνουνται τζαι εκνευριστικοί οι Κυπραίοι που δεν έχουν την αίσθηση των ορίων.

Οι Δανοί, εφκάλαν μου μια αίσθηση, παθητικού εκνευρισμού. Νευριάζουν άμα ρωτήσεις παραπάνω που μια ερώτηση. Εν σάννα τζαι καρτερούν που ούλλο τον υπόλοιπο πλανήτη λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως τζείνους.

Έζησα κοντά που καμπόσες κουλτούρες τζαι είδα αρκετούς ανθρώπους. Μπορεί να εν επειδή έτσι εμεγάλωσα, έτσι έμαθα, αλλά νομίζω προτιμώ την αμπαλατοσύνη την δική μας παρά την αποστείρωση των Δανών.


13
Aug 13

Οι κυβερνητικοί

Eθκιάβασα την διαμαρτυρία των δημοσίων υπαλλήλων σχετικά με την επέκταση του ωραρίου τους. Τα πλάσματα εν θέλουν να αλλάξουν τες ώρες που δουλεύκουν τζαι με το δίκαιο τους. Άμα κανονίσεις το πρόγραμμα της καθημερινότητας σου με βάση κάποιες παραμέτρους, γιατί να είσαι διατεθειμένος να το αλλάξεις;

Για τον ιδιωτικό τομέα, το 8:30 – 5:30 εν στάνταρ. Ούλλοι μας θέλουμε να σχολάνουμε πιο γλήορα, όπως τους κυβερνητικούς τζαι ζηλέυκουμε τους που η ώρα 2:30 εν έσσω τους τζαι έχουν την παραπάνω μέρα ελεύθερη.

Στάνταρ επίσης για τους ιδιωτικούς εν το ότι πολλοί που εμάς αναγκαζόμαστε να τρώμε στο γραφείο επειδή το σπίτι μας εν μακριά. Το ότι θωρούμε τα κοπελλούθκια μας μετά τες έξι τζαι αφήνουμε τα ούλλη μέρα σε γιαγιάες τζαι παιδικούς σταθμούς.

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πιάννουμε λλιόττερα τζαι ξοθκιάζουμε παραπάνω που τους κυβερνητικούς. Τρώμε παραπάνω ώρα μες την κίνηση, θωρούμε πιο λλίο την οικογένεια μας, έχουμε ελάχιστο προσωπικό χρόνο τζαι καμιά συντεχνία δεν θα ενοχληθεί αν μας απολύσει ένα πρωί ο μάστρος μας.

Εν δεδομένο τζαι εν νομίζω να το αμφισβητεί κανένας. Το να είσαι ιδιωτικός υπάλληλος, εν πιο δύσκολο που το να είσαι κυβερνητικός. Αν ήταν εύκολο, κανένας εν θα ενδιαφερόταν να μπεί στην κυβέρνηση. Η δημόσια υπηρεσία, φαντάζει σαν η Βαλχάλα του ιδιωτικού υπαλλήλου.

Το πρόβλημα με τους κυβερνητικούς όμως, έννεν απαραίτητα τα οφέλη που έχουν. Το πρόβλημα εν ότι μέσα που τες συντεχνείες τους, φαντάζουν άπληστοι, αχάριστοι, τζαι θρασείς. Ο λόγος που συμβαίνει τούτο, εν επειδή τόσα χρόνια συμπεριφέρουνται σαν η ελίτ των εργαζομένων. Τούτο είσιεν ως αποτέλεσμα, την ζήλια τζιαι κατ’ επέκταση τούτη τη κακεντρέχια απο τους ιδιωτικούς προς τους κυβερνητικούς.

Πρέπει να δούμε την κατάσταση που άλλη οπτική όμως. Με το να χάσει ο κυβερνητικός τα προτερήματα του, δεν θα γίνει η ζωή του ιδιωτικού υπαλλήλου καλύτερη. Ο ιδιωτικός, δεν έσιει να κερδίσει τίποτε άλλο, εκτός που μια πεντάλεπτη χαιρέκακη ικανοποίηση. Η προσπάθεια, έπρεπε να είναι να έρτουν κάποια που τα οφέλη των κυβερνητικών, στον ιδιωτικό τομέα. Εν μιλώ για μισθούς, μιλώ παραδείγματος χάριν για λλίο πιο χαλαρά ωράρια για να θωρούμε τες οικογένειες μας παραπάνω.

Η δημόσια υπηρεσία, θέλει ποσαράντωμα τούτο εν σίουρο. Με το να κοπούν κάποιες διευκολύνσεις, θα τιμωρηθεί ολόκληρη η κοινωνία όμως, όχι οι κυβερνητικοί. Πόσοι που εμάς έχουμε κυβερνητικούς στο στενό μας οικογενειακό κύκλο; Είναι παράλογο να ζητούμε να αλλάξει κάτι ωφέλιμο, με κάτι σιειρόττερο, για να ικανοποιήσουμε το λαϊκό συναίσθημα. Οι αλλαγές πρέπει να αποσκοπούν στην εξυγίανση του δημοσίου, στην αποδοτικότητα τζαι την καλύτερη εξυπηρέτηση της κοινωνίας. Όχι στην ταλαιπωρία του απλού κόσμου.


09
Aug 13

Δημοψήφισμα

Επερίμενα στα φώτα, υπομονετικά να ανάψει το πράσινο. Επρόσεξα στο στύλλο δίπλα μου ένα αυτοκόλλητο που έγραφε με έντονα γράμματα «Δημοψήφισμα Τώρα!»

Δημοψήφισμα. Ωραία λέξη. Όσοι παίρνουν αποφάσεις πρέπει να λαμβάνουν υπόψην τους την κοινή γνώμη σωστά; Πρέπει να υπάρχει πλειοψηφία, να γίνεται κάτι που συμφωνούν οι παραπάνω, όχι κάτι που θέλουν οι λλίοι.

Έτσι είναι όμως; Πραγματικά νιώθουμε ότι ο απλός ο κόσμος εν σε θέση να λάβει αποφάσεις που αφορούν το οικονομικό μέλλον της χώρας; Ή να το θέσω σε ένα άλλο επίπεδο. Αφού γίνονται εκλογές τζιαι ψηφίζεται κυβέρνηση, θα ήταν σωστό να μεταβιβαστεί η εύθηνη των αποφάσεων στον λαό;

Πριν σας πιάσει το Μαρξιστικό παραλήρημα, ακούστε τον ειρμό των σκέψεων μου. Κατ’ αρχάς πιστεύκω ότι το δημοψήφισμα εν μια σωστή τζιαι δημοκρατική διαδικασία τζιαι υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως χρειάζεται. Μια διαδικασία που στην Κύπρο εφαρμόστηκε μόνο μια φόρα στη μοντέρνα της ιστορία. Ο λόγος είναι επειδή, απλά δεν υπάρχει λόγος να μας ρωτήσουν.

Σαν πολίτες, αδιαφορούμε για το μέλλον μας, υποστηρίζουμε την γνώμη του κόμματος τζιαι δεν έχουμε κριτική σκέψη. Θεωρούμε ότι η άποψη μας μετρά μόνο αμα έρτουν οι εκλογές. Τες υπόλοιπες μέρες του χρόνου, τζοιμούμαστε άνενοιας επειδή κάποιος άλλος ασχολείται τζιαι παίρνει αποφάσεις.

Παράδειγμα, το Κυπριακό. Τριάντα χρόνια ο κόσμος εθυμάτουν το Κυπριακό στες επετείους τζιαι στην Γιουροβίζιον. Εκόφκαν, εράφκαν οι πολιτικοί. Εδημιουργήσαν μια μάντρα μοιρολάτρες, απαισιόδοξους τζιαι αγανακτισμένους πολίτες τζιαι την ημέρα που έπρεπε να ληφθούν οι κρίσιμες αποφάσεις, εσύραν την μάππα πας τον λαό. Που το 75% που είπε όχι, πόσοι εθκιαβάσαν το σχέδιο Ανάν; Πόσοι ασχοληθήκαν με την ιστορία του προβλήματος; Πόσοι ήξεραν πραγματικά, γιατί ελαλούσαν όχι;

Με την ατμόσφαιρα που εδημιουργήσαν οι πολιτικοί τζιαι με την παιδεία που επιβάλαν, επροδικάσαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος χρόνια πριν να γίνει. Υποστηρίζουμε τζιαι διατηρούμε ένα σύστημα το οποίο μας αναγιώννει να ακούμε τζιαι να υπακούμε όχι να σκεφτούμαστε.

H κοινή γνώμη, καθοδηγείται που συναισθήματα χωρις λογική τζιαι που την πολιτική βούληση των κομμάτων. Δεν εκφράζει απαραίτητα αποφάσεις που θα εξυπηρετούσαν το γενικό καλό. Οι πολιτικοί υπαγορεύουν τες απόψεις τζιαι ο παραπάνω κόσμος υιοθετεί τες. Αποδεικνύεται ξεκάθαρα στες εκλογές. Ο κόσμος ψηφίζει πάντα τους ίδιους με ελάχιστες διαφοροποιήσεις κάθε φορά. Σε τούτο το πλαίσιο, τα δημοψηφίσματα απλά απελευθερώνουν τους πολιτικούς, που τες εύθηνες αποφάσεων που επαρθήκαν που τους ιδίους προ πολλού.

Στην προκειμένη περίπτωση τι περιμένουμε να μας ρωτήσουν; Αν θέλουμε μνημόνιο; Το ερώτημα είναι ποιος φταίει που εφτάσαμε ως δαμε. Ένα ερώτημα που δεν χρειάζεται δημοψήφισμα τζιαι φοούμαι ότι εν θα απαντηθεί ποττέ.


05
Aug 13

Brandy Sour

Σε ένα μοντέρνο καφενέ, πουτούτους που εγέμωσε ο τόπος τωρά, εκάθουμουν τις προάλλες με κάτι φίλους. «Τι εννα πιείς;» με ερώτησε ο ευγενικός χίπστερ σερβιτόρος, με το ριχταρένιο παντελόνι τζαι την φανέλλα, με την έξυπνη ατάκα.

Αμήχανα, σαστισμένα επαρατήρησα γυρώ μου. «Ότι πίννει ο Νικόλας» απάντησα.

«Ένα μπράντυ σάουαρ καλό.» είπε ο σερβιτόρος φιλικά τζαι απομακρύνθηκε.

Το μπράντυ σάουαρ. Θυμούμαι μια απομακρυσμένη εικόνα, του παπά μου να πίννει κάτι τέθκοιο σε ψαροταβέρνα της Πάφου, αλόπως με κανένα θκείο μου ή κανένα συγγενή που το εξωτερικό. Μόνο το όνομα, θυμίζει Κυπριακή ογδοντίλλα, μουστάτζια, ανοιχτά πουκάμισα, παντόφλες ντόλφιν τζαι πατερυμήν.

Το ίντερνετ, λαλεί ότι ήταν εφεύρεση του ΚΟΤ ως εθνικό κοκταίηλ της Κύπρου, τότε που ανθούσε ο τουρισμός στην Αγία Νάπα τζαι την Λεμεσό. Η Κούβα έσιει τες καιπιρίνιες, η Ισπανία τες σανγκριές, το Μεξικό τες μαργαρίτες τζιαι εμείς τα μπράντυ σάουαρ.

Είχα το αποτυχημένο σαν ποτό τζιαι για να είμαι ειλικρινής είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. Τζαι όμως, είναι ένα που τα ποτά (όπως άκουσα) που δικαιούνται να σερβίρουν τα καφενεία. Επίσης, είναι πολλά δημοφιλές σαν ποτό πλέον, επειδή αποτελείται που φτηνά, Κυπριακά υλικά τζιαι η τιμή του εν χαμηλή. Σκεφτείτε, αλλού θέλουν οκτώ τζαι εννιά Ευρώ, για ποτά όπως το μοχίτο τζιαι παρόμοιες σούπαμούπες, για το μπράντυ σάουαρ θέλουν θκύο τζιαι τρία.

Εδοκίμασα το μετά που χρόνια τζαι εκατέληξα να πιώ τέσσερα. Είναι πράγματι πολλά ωραίο. Εσυνδιάσαμε το με χαλλουμοπιττουές τζαι με κούννες του φυστουτζιού.

Τούτη η κρίση, ανάγκασε μας να ξεθάψουμε που το παρελθόν πολλά πράματα. Εγώ σιέρουμαι που γίνετε τούτη η στροφή στα Κυπριακά προϊόντα τζαι στες παλιές συνήθειες. Γουστάρω που έσιει καφενεία πλέον, με ευγενικούς, χίπστερ, νεαρούς σερβιτόρους τζιαι γκαρσόνες φοιτήτριες βγαλμένες που τραγούδι του Δεληβοριά. Αρέσκει μου που μπορώ να πιώ σουμάδα, καφέ Κυπριακό, τριαντάφυλλο με το γάλα τζαι όπως ανακάλυψα πρόσφατα, μπράντυ σάουαρ.

Εμένα τούτη η ατμόσφαιρα, προσφέρει μου μια οικειότητα. Σαν μια παλιά, αγαπημένη φωτογραφία. Όπως την εικόνα του παπά μου να πίννει ποτό.

Τούτη η κατάσταση ίσως να εν η ευκαιρία, η αρκή της μετάβασης σε μια πιο ειλικρινή μια πιο αυθεντική εποχή. Ναι, καταλαβαίνω ότι τούτα ούλλα ίσως να εν τζαι αποτέλεσμα μιας επίκαιρης μόδας, αλλά τούτο δεν αναιρεί τα θετικά αποτελέσματα που ίσως να έσιει στην κοινωνία.

Η γνώμη μου εν ότι, η κουλτούρα των λαών τζαι η ταυτότητα τους εν συνυφασμένη με το τι τρων τζιαι τι πίννουν. Εν γιαυτό τζια που οι κουζίνες, χαρακτηρίζουνται που την χώρα προέλευσης τους (Ιταλική, Κινέζικη κλπ). Νιώθω ότι, άμα ο κόσμος παραγγέλλει μπράντυ σάουαρ τζαι σουμάδα, αποδέχεται επιτέλους ότι εν Κυπραίος.


05
Aug 13

Ο εαυτός μας

 

Που τον τζαιρό που αρκέφκουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο, ξεκινά μια υπόγεια προσπάθεια να μεν αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι. Όχι απαραίτητα δημιουργικά, ποττέ δεν πρέπει να επαναπαύεσαι, όσο ζεις πρέπει να μαθαίνεις τζαι να προσπαθείς για να γίνεις κάτι καλύτερο. Εννοώ φυσιολογικά, όσον αφορά το κορμί μας τζαι το πρόσωπο μας.

Υπάρχουν πολλοί που κερδίζουν που τες ανασφάλειες που δημιουργούν στους ανθρώπους. Η βιομηχανίες γενικά φκάλλουν πολλά παραπάνω λεφτά άμα γοράζεις προϊόντα, για να κάμεις κοιλιακούς λέγκο, για να μοιάζουν τα μαλλιά σου σαν της τάδε τραουδήστριας τζαι για να φαίνουνται τα βυζιά σου συμμετρικά σαν τα πεπονούθκια.

Υπάρχουν στερεότυπα τζαι η κοινωνία ευνοεί σε άμα είσαι ψιλός, με θεληματικό πιγούνι τζαι φαρδιούς ώμους. Επίσης, φαίνεται η ζωή να εν πιο εύκολη άμα είσαι τσαχπίνα γκομενίτσα με λάγνο βλέμμα τζαι πεταχτά πίσω και μπροστά χαρακτηριστικά.

Με βάση τούτα τα στάνταρτ, ξεκινά μια που τες πιο δύσκολες αναζητήσεις της ζωής μας. Η αναζήτηση του εαυτού μας, της ταυτότητας μας τζαι εν τέλει είτε η αποδοχή είτε η απόρριψη.

Εν μια διαδικασία δύσκολη, ψυχοφθόρα τζαι ανούσια. Μεγαλώνεις τζαι πρέπει να ανέχεσαι τα πειράγματα του κόσμου για το κάθε σου χαρακτηριστικό. Όποτε αλλάσεις περιβάλλον, ανανεώνεται τζαι η προσπάθεια του περίγυρου σου να σε μειώσει.

Άμα μια ζωή βομβαρδίζεσαι με τα συγκεκριμένα στάνταρτ καταλήγεις να τα υιοθετείς τζαι να προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου ούτος ώστε να πληροίς τζαι εσύ τες προϋποθέσεις. Την ίδια ώρα, ο υπόλοιπος κόσμος, περιπαίζει σε για να καλύψει τες δικές του ανασφάλειες. Έτσι δημιουργείτε μια συγχυσμένη κατάσταση που προωθεί λανθασμένες εικόνες τζαι βάλλει τους καθημερινούς ανθρώπους να ασχολούνται σε μεγάλο βαθμό με το πώς τους αντιλαμβάνεται ο περίγυρος τους.

Μερικοί που εμάς σε κάποια φάση της ζωής τους λαλούν, σίκκι με, αντιλαμβάνονται το παιγνίδι που παίζεται τζαι καταφέρνουν να αγαπήσουν την φύση τους όπως είναι. Βοηθά η καλή παρέα σε τούτη την περίπτωση τζαι η σωστή παιδεία. Κάποιοι άλλοι, αφιερώνουν την ζωή τους στο να αναλώνονται θκιαβάζοντας τίπς πώς να χάσουν πέντε κιλά πριν τες διακοπές τζαι πώς να φκάλουν τες τρίσιες που τες φτέρνες τους χωρίς να πονήσουν.

Τούτη η παράλογη τζαι παράδοξη κατάσταση εν προυπάρχει. Δημιουργείτε, μεταδίδετε σαν την αρρώστια. Εν γεννιόμαστε με τούτα τα κόμπλεξ, με τούτες τες προσδοκίες. Εμπήκα στην ροή της σκέψης τούτης, μετά που μια κουβέντα που είχα με την κόρη μου.

Εβλέπαμε μίκυμαους τζαι έπιασα την αγκαλιά να την πειράξω. «Είσαι μια πριγκίπισσα!», είπα. «Εν είμαι πριγκίπισσα!» απάντησε μου. «Τι είσαι καλό;». «Είμαι Ρέα» είπε μου τζαι έβαλε με στην θέση μου.